237 Gniew Boży
Wiersze Brzasku Tysiąclecia
Gniew Boży to surowość miłości
W grzechu usuwaniu, to prawości zapał
W zła pokonywaniu – sprawiedliwości
Lekarstwo w naprawianiu świata.
Gniew Boży to za grzechy karanie
Do nieposłuszeństwa odpowiednie,
Dobrze, sprawiedliwie dobrane
Za grzechy wielkie i za grzechy bezwiedne.
Gniew ten nie niesie bólu niepotrzebnego,
Nie płynie z zemsty ani dla przyjemności,
Lecz dąży do osiągnięcia miłosierdzia pełnego,
Wykorzenienia zła, rozwoju dobra i miłości.
Gniew Boży to ogień niszczący,
Który każde zło zniszczy, wypali.
On także dobro z domieszką zła jest czyszczącym,
Wygasnąć nie może, póki grzechu nie oddali.
Gniew Boży to rózga w ręce Ojca kochającego,
Która chłoszcze i nieposłusznych podporządkowuje,
Posłusznych kieruje w stronę woli Boga naszego.
Wszystko odnowione będzie, miłość wszędzie zapanuje.
Gniew Boży nigdy bezcelowo nie uderzy,
A uderzał będzie, aż zniknie grzechu wszelki cień,
Aż Bóg plan wykona, tak jak zamierzył,
Aż na ziemi przywrócony będzie sprawiedliwości dzień.