17 listopada
Pieśni wieczorne
I rzekł mu Piotr: Eneaszu, uzdrawia cię Jezus Chrystus; wstań i pościel sobie łoże – Dz.Ap. 9:34
Nasz tytułowy tekst podaje słowa apostoła Piotra, wypowiedziane do sparaliżowanego Eneasza, którego apostoł uzdrowił w Liddzie. Nie mamy powiedziane, żeby Eneasz należał do świętych. Przypuszcza się, że nie zaliczał się on do świętych, ale będąc co najwyżej przyjacielem niektórych świętych, zwrócił na siebie uwagę apostoła. Ponieważ Eneasz bezradnie leżał na łożu przez osiem lat, fakt jego uzdrowienia okazał się wydarzeniem cudownym. Wieści o uzdrowieniu rozeszły się po całej okolicy i jak mamy powiedziane, w rezultacie dużo ludzi zostało pociągniętych do Pana i do Kościoła. W ten sposób, zakładając Kościół Pan Bóg przyciągał do niego tych, którzy posiadali właściwe usposobienie serca, używając cudów, tak jak obecnie używa On innych sposobów. Tamte cuda nie mogły przetrwać dłużej niż sami apostołowie. Dary uzdrawiania udzielane były przez wkładanie rąk apostołów – i w tym nie pozostawili oni następców. Jeruzalem niebiańskie nie miało więcej niż dwanaście filarów, na których nie były wypisane żadne inne imiona, oprócz imion dwunastu apostołów. R 2987:5