Pociecha w smutku

Nie smućcie się, gdyż radość Pana jest waszą ostoją – Neh. 8:10

      Smutek rzeczywiście może przychodzić i często przychodzi jak potop, lecz w tym wszystkim Pan jest naszym Pomocnikiem. Dusza, która nigdy nie poznała dyscyplinowania smutkiem i udręką, nie doświadczyła jeszcze wartości miłości i pomocy ze strony Pana. To właśnie w czasie przytłaczającego smutku, kiedy przybliżamy się do Pana, On staje szczególnie blisko nas. Psalmista (130) przekonał się o tym, gdy w głębokim utrapieniu wołał do Pana i rozważał o Jego sprawiedliwości, mówiąc: „Z głębokości wołam do ciebie, o Panie! Panie, usłysz mój głos: nakłoń uszów twych do głosu próśb moich”. Odczuwając własne braki i tęsknotę do pełnego wyzwolenia z wszelkiej niedoskonałości i prorokując o obfitych postanowieniach Boskiego planu co do zbawienia przez Chrystusa, dodaje: „Panie, jeśli będziesz nieprawości upatrywał [przypisywał je nam], któż się ostoi? Ale u ciebie jest odpuszczenie, aby się ciebie bano [czczono]”. (R 1759)

      Ogólnie mówiąc, większość ludzkości poddaje się bardziej smutkowi niż radości. Nie może być inaczej pod panowaniem przekleństwa Adamowego, gdyż wszędzie obecne są ból, cierpienie, choroby, straty, zawody, wrogość, umieranie, śmierć i żałoba, pogrążając rodzaj ludzki w smutku. Wszyscy żyjemy w nocy grzechu, podczas której występuje płacz (Ps. 30:6). Dlatego radość nie jest powszechnym ani trwałym doświadczeniem ludzkości pod przekleństwem – jest ona przywilejem ludu Bożego.

Równoległe cytaty: 1Moj. 3:16,17; 1Sam. 1:15; Est. 9:22; Ijob 41:13; Psalm 13:3; 16:4; 18:5,6; 32:10; 69:30; 116:3,4; Izaj. 35:10; 51:11; Jer. 31:12,13, 25; Jana 16:20-22; 2Kor. 2:7; 6:10; 7:8-11; 1Tes. 4:13,14; Obj. 21:4.

Pieśni: 60, 222, 38, 3, 43, 203, 204, 105, 231, 228, 173
Wiersze brzasku:(214) Smutek

Lektura uzupełniająca w Strażnicy: R 5802

Pytania: Czy usiłowałem(am) zyskać Boską pociechę, nie smucąc się nadmiernie? Co mi w tym pomagało lub przeszkadzało? Z jakimi wynikami?