29 listopada
Klejnoty obietnic Bożych
Kto wierzy, nie pokwapi się – Izaj. 28:16
Powinien spieszyć w posłuszeństwie przykazaniom Pana, nie znaczy to jednak, aby być niecierpliwym i działać niewłaściwie. Nie powinien uciekać, gdyż nie będzie ogarnięty przez strach, który innych w panikę wprawia. Kiedy inni uciekają, jak gdyby postradali zmysły, ten, kto wierzy, powinien być spokojny, roztropny, rozważny, a stąd zdolny w godzinie próby działać mądrze. Nie powinien śpieszyć się w swoim oczekiwaniu, jakoby swego dobra żądał zaraz na poczekaniu, ale powinien czekać czasu Pana. Niektórzy rozpaczliwie spieszą się, aby dostać wróbla do garści, gdyż obietnice Pańskie traktują, jako wróble na dachu, których prawdopodobnie nie dosięgną. Wierzący jednak potrafi czekać. Nie powinien kwapić się, aby szybko chwytać się sposobów nieuczciwych i wątpliwych. Niewiara śpieszy się, aby coś zrobić i częstokroć działa na własną zgubę; ale wiara nie spieszy zbytnio, dlatego też nie jest zmuszona zawracać z żalem z niewłaściwej drogi. A jakże ja postępuję? Czy wierzę i dlatego zachowuję spokojny krok człowieka wierzącego, wędrując z Bogiem? Nie wyrywaj się tak, niespokojna duszo! Odpoczywaj w Panu i czekaj Nań cierpliwie! Serce, uważaj, abyś nauczyło się właściwego rytmu.