26 grudnia
Klejnoty obietnic Bożych
Śpiewajcie niebiosa, rozraduj się ziemio, i głośno zabrzmijcie góry! albowiem Pan pocieszył lud Swój, a nad ubogimi Swoimi zmiłował się – Izaj. 49:13
Tak słodkie są pocieszenia Pańskie, że nie tylko święci o tym śpiewają, ale niebo i ziemia im wtórują. Niełatwo górę skłonić do śpiewu; a przecież prorok wzywa do udziału cały chór gór. Chciałby, żeby Liban i Syrion, aby wysokie góry Basanu i Moabu, zaśpiewały o łasce Bożej, która stała się Syonowi. Dlaczego nie mielibyśmy również gór mozołu, cierpień, utrapień i troski wezwać przy tej sposobności, aby chwaliły Boga naszego. Głośno zabrzmijcie góry! Z tym Słowem miłości, iż Bóg nad ubogimi Swoimi zmiłował się, łączy się harmonia dzwonów. Słyszycie? Śpiewajcie! Rozradujcie się! Zabrzmijcie! Pan chce, aby lud Boży radował się, nigdy nieustającą Jego miłością. Bóg nasz nie chce, żebyśmy byli smutni i wątpiący, żąda od nas ufności wierzących serc. Nie opuści nas i nie pozostawi samych w potrzebie; po cóż mamy płakać i wzdychać, jakby Bóg mógł nas opuścić kiedykolwiek? Obyśmy mieli harfę dobrze nastrojoną! Oby nasz głos, był jako głos Jego cherubinów, przebywających przed tronem Bożym.