10 Opowiedz mi o Mistrzu!

Wiersze Brzasku Tysiąclecia

Opowiedz mi o Mistrzu!
Wieczorem, gdy siedzę strudzony,
Gdy dzień już w ciemność zapada
Wieczoru blaskiem zakończony,
Tą wielką promienną chwałą,
Która przenika z zachodu.
A serce me biedne się zmęczyło,
Do odpoczynku szuka powodu.

Opowiedz mi o Mistrzu!
O wzgórzach, które przemierzał samotnie,
Kiedy deszcz Jego krwi i łez spadał
W Judei kurz, gdy był przechodniem.
Moich włosów dostojna siwizna
Oznacza smutną podróż jedynie:
Przede mną leży dzika stromizna
A za mną ciemność w górzystej krainie.

Opowiedz mi o Mistrzu!
O złu, które darmo przebacza,
O sercu czułym, które posiada,
I o miłości, którą nas otacza.
Albowiem serce moje strudzone
Niedolą i życiem w pokusach,
Błędami, których się jawnie naucza,
Złą wolą i walką z tym, co niesłuszne.

Lecz wiem, że każde zmartwienie,
Ból każdy, co mnie dotyka,
Boskiego Mistrza to także cierpienie,
W które, znając dobrze, On głęboko wnika.
Dawną o Mistrzu mi mów historię,
Co w rany balsamem się wlewa,
A moje serce już będzie spokojne,
Choć rana w nim ciężka nabrzmiewa.