143 Braterstwo

Wiersze Brzasku Tysiąclecia

Trzeba wielkiej siły, by umysł odziedziczony
Do obecnej służby dobrze był wyćwiczony,
Aby nieść ciężar tych lat nieprzeliczonych,
Nawyków i pomysłów tobie udzielonych,
By to wszystko ręką jedną trzymać, kontrolować,
A drugą słabe jeszcze postanowienia swe realizować!
Trzeba wielkiej siły, aby życie swe prowadzić w zgodzie
Z myślami nowymi, by nic nie mogło im przeszkodzić,
Aby bezczynność odrzucić, która popchnąć może
Na szlak zwyczajów starych i w nowych próbach nie pomoże.
Tak łatwo można utonąć, łatwo też płynąć z prądem,
A tak trudno żyć według twych nowych dążeń.

Trzeba wielkiej siły, aby żyć, gdzie dotąd żyłeś,
Wśród ludzi, którzy myślą, że nie masz racji, że się myliłeś,
Wśród tych, których kochasz i którzy ciebie kochają,
A przecież aprobaty swej ci nie udzielają.
Aby znieść to i jednak odnieść zwycięstwo,
Żyjąc według swych wierzeń, potrzebne ci siła i męstwo,
Lecz cóż innego męstwo oznacza, jeśli nie siłę wielką,
Która stawi czoło bólowi i upora się z raną wszelką.
To właśnie odwaga pozwoli ci podjąć walkę tak długą, jak życie,
By umysłowi po przodkach otrzymanemu przeciwstawić się należycie,
Pozwoli zaryzykować i samotnie wieść życie swoje
Dobrowolnie schodząc z łatwych ścieżek, które wcześniej były twoje,
I pozwoli znieść okrutny ból ranienia tych, których się kocha,
Bowiem kiedy miłość spotyka prawdę, prawda musi dominować.

Lecz największa odwaga, jaką człowiek kiedykolwiek okazał,
To ośmielić się i samodzielnym myśleniem wykazać.
Ciemne są obszary czystej przestrzeni,
Dopóki ich promień światła w jasne nie zmieni.
Wspaniały jest słońca blask i błękit nieba,
Lecz przez mgłę lub pył patrzeć na nie trzeba.
A wielkie bogactwo mądrości, które tak cenimy,
Lśni z mnóstwa rzeczy, także tych, o których nie wiemy.
Lecz aby myśleć inaczej, w sposób nowy, trzeba odwagi desperata,
Odwagi, która Kolumba zawiodła na krańce świata.
Tak, myślenie wielkiej odwagi wymaga, przyznać musimy,
Spróbować pójść za myślą – wielkiej wymaga od nas siły.

Trzeba wielkiej miłości, która serce człowieka rozpala
Tak, że zgadza się ono żyć osobno, od innych z dala,
Miłości, która nie jest płytka ani mała i nie dla jednego się trudzi,
Nie dla dwóch, lecz potrafi objąć wszystkich ludzi.
Miłość taka może nieraz zranić, jeśli konieczne, jeśli tak trzeba,
Miłość ta potrafi uczucie z serca wyrzucić, choć ono krwawi, jeśli tak trzeba.
Miłość taka potrafi również znieść utratę rodziny, przyjaciół i innych,
A mimo to kochać do końca, żyć niezłomnie, być czynnym.
Miłość taka nie musi pytań żadnych zadawać,
Ona żyje poruszana palącą, odwieczną siłą – by dawać!
Męstwo, siła i miłość – miłość, siła i męstwo
Tworzą bohaterów wszechczasów, zapewniając im zwycięstwo.